میکده غزل

در میکده رفتم غزلی ناب سرودم

با نام تو چند مصرع بی تاب سرودم

شاید که تو آیی و ببینم رخ ماهت

طوفان زده گردیده و گرداب سرودم

دادی تو به من وعده دیدار به خوابم

در خواب فرو رفته و در خواب سرودم

تا اینکه فراموش کنم تلخی هجران

از پیر و جوان گفته و از شاب سرودم

دیوار کشیدم که خیالم شود آرام

عکست به خیالم شد و از قاب سرودم

از تشنگی دیدن آن حوری پر نور

در آب زدم، آب شدم، آب سرودم

تا در نکشد عشق، همه جان «صبوری»

در میکده رفتم غزلی ناب سرودم